sa nagdaang undas... muli kong nakita ang mga taong sa aking personal na pagkakilala ay mga walang pakialam... may sariling mundong ginagalawan! sa dami ng mga tao sa loob ng pampublikong libingan na paroo't parito sa paghahanap ng puntod ng kanilang mga mahal (?) sa buhay. hindi nila ito napag-uukulan ng pansin. nakayuko at abala sa pagdudot sa kanilang mga cellphone. na para bang kahit na bumagsak pa ang "skylab" ay hindi kayang abalahin...
cellphone na yata ang pinakamahalagang bagay na pag-aari ng isang individual ngayon!
nagpunta sa sementeryo upang dalawin ang namayapang mahal sa buhay... sa halip na manalangin, gunitain at pagnilayan ang masayang araw na pinagdaanan nila ng namayapang minamahal ay cellphone pa rin ang hindi mabitiwan...
talaga nga bang ang kabataan ngayon ay pag-asa ng bayan? o likas lang talagang mapagmahal???
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment